Sopocką spuściznę po Jerzym Haffnerze objął jego pasierb Ernst Adolf Böttcher. Założone przez Haffnera Przedsiębiorstwo Kąpielowe pozostawało własnością prywatną aż do roku 1877, kiedy to zostało zakupione przez sopocką gminę i od tego czasu pozostaje w jej rękach. Imieniem Jeana Georgesa Haffnera nazwano jedną z sopockich ulic.

Ernst Adolf Böttcher nie spoczął na laurach, lecz kontynuował dzieło swojego poprzednika. W roku 1842 Budynek Zakładu Kąpielowego przesunięto bardziej na południe o jakieś 50m.Ciekawostką jest, że udało się to zrobić przy pomocy rolek. Następnie został rozbudowany Dom Kuracyjny oraz powstał pierwszy w Sopocie teatr. Wybudował również nowe łazienki i taras widokowy od strony morza oraz kolumnowy ganek. Na miejscu dawnych przebieralni wybudowano Łazienki Południowe i Północne osobne dla pań i panów. Powstały pomosty kąpielowe, które między innymi ułatwiały kąpiel. Zostały wydane dwa obszerne przewodniki turystyczne po Sopocie.

Dom Kuracyjny w Sopocie

 

Sopot posiadał w tym czasie 150 domostw i liczył 937 stałych mieszkańców. W połowie XIX w. liczba kuracjuszy odwiedzających w sezonie letnim sopockie kąpielisko utrzymywała się w granicach 700-1300 osób rocznie.

Na przełomie lat 1843-1844 została wydana sopocka gazeta pt. Zoppoter Bade Blatt.

Porucznik Strieber sporządził kolejny, dokładny plan Sopotu, który został wydrukowany w Berlinie. Sopot w tym czasie posiadał już 164 domy, około 920 stałych mieszkańców i obsługiwał w ciągu sezonu ponad tysiąc kuracjuszy.

W 1870 r. przez Sopot przeprowadzona zostaje linia kolejowa Gdańsk - Słupsk - Koszalin, przedłużona później do Berlina. Uruchomienie połączeń kolejowych, dzięki zwiększeniu dostępności Sopotu, przyczyniło się do niezwykle dynamicznego rozwoju kąpieliska w końcu XIX wieku. Sopot z niewielkiego ośrodka o lokalnym znaczeniu w krótkim czasie stał się nowoczesnym, eleganckim kurortem o ambicjach europejskich. Liczba letników przybywających do Sopotu zaczęła rosnąć lawinowo, aby w roku 1900 sięgnąć 12,5 tys.

Kasyno w Sopocie